Τα κείμενα και οι ομιλίες του τόμου αυτού ψηλαφούν την οδύνη του Σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας μας, όπως αυτή αναδύεται μέσα από τις ατομικές και συλλογικές μας ατέλειες. Νοοτροπίες και στάσεις ασύμβατες με το εκκλησιαστικό φρόνημα, αλλά από πολύ καιρό εγκατεστημένες στην καρδιά του εκκλησιαστικού γίγνεσθαι, προκαλούν οδύνη που όμως έχει τη δυνατότητα να γίνει αφυπνιστική.

Ταυτόχρονα θέλουν να καλέσουν σε ενότητα κληρικών και λαϊκών. Ενότητα στη διάγνωση των αρρωστημάτων, ενότητα στην από κοινού θεραπεία τους. Το βολικό ξεφόρτωμα της ευθύνης είναι πια παρελθόν και μόνο προσθέτει στην οδύνη μας.

Το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε οι πιστοί με τον εαυτό μας είναι να μετατρέψουμε τις οδύνες σε ωδίνες. Ώστε να γεννηθεί ένα νέο και υπεύθυνο εκκλησιαστικό φρόνημα που θα συνδέσει την παράδοσή μας με το αδυσώπητο σήμερα και το απαιτητικό αύριο.